Hellblade: Senua’s Sacrifice Review (2024)

Hoe vlieg je een review aan van een game die je geweldig vindt, maar waarvan je weet dat je hem niet kunt aanraden aan de meeste mensen? Een game die me dusdanig zwaar viel, dat ik mijzelf uiteindelijk tot vele korte sessies moest dwingen. Een game die ik bij vlagen niet wilde afmaken, om hem een paar minuten later toch maar weer aan te zetten omdat ik er zo tot aangetrokken was. Hellblade: Senua’s Sacrifice wist me tot op het bot te raken, in een verhaal dat intrigeert en een hoofdrolspeelster die me compleet wist op te zuigen in haar ervaring.

Het is een tijd geleden dat we iets hoorden van Ninja Theory en diens Hellblade - de game die we zagen onthuld worden tijdens Sony’s persconferentie op de Gamescom in 2014. Natuurlijk wisten we na Heavenly Sword, het geweldige Enslaved en de Devil May Cry reboot DmC al dat de heren en dames uit Cambridge games kunnen leveren die lekker spelen, innovatief zijn en je verder laten nadenken, maar met Hellblade gaat de studio nog wat verder. De game oogt namelijk als een hack ’n slash meets puzzle/adventure, maar de ware kern van deze ervaring is psychose.

We vervullen de rol van Senua, een Keltische strijder die haar geliefde weer tot leven wil wekken. Haar Dillian is namelijk op brute wijze geofferd door de Noorse indringers, waarop Senua besluit om af te reizen naar Hel - de mythische Noorse onderwereld - en godin Hella te overtuigen hem terug te geven. Wat Senua anders maakt dan andere hoofdrolspelers in games is dat zij kampt met zware psychische klachten. Zij hoort constant stemmen, die haar steeds tegenspreken, aanmoedigen, onderling met elkaar kibbelen en vooral veel herinneren aan het verleden en de duisternis die haar leven beheerst. De game adviseert je om een goede koptelefoon op te zetten en dat betaalt zich dubbel en dwars uit. Door de manier van opnemen voelt het echt alsof de stemmen in je hoofd ronddolen - soms dichterbij, soms verder weg. De ervaring is fenomenaal en beangstigend tegelijkertijd. Niet alleen roepen zij constant twijfel op bij Senua, ook deden zij dat bij mij in de keuzes die ik maakte.

Voor een goede representatie van de effecten die psychoses op de geest hebben, heeft Ninja Theory een ondersteuning gehad van psychologen én patiënten. De ervaringen die zij meemaakten, zijn dan ook verwerkt in de game, wat het geheel een zware kluif maakt om door te komen. Op momenten is de wereld verwrongen en vol schimmen, andere keren juist heel mooi en helder. Af en toe zie je de wereld als door gebroken glas en op andere momenten is er niets dan totale duisternis om Senua heen, met ergere dingen wanneer het licht weer aan gaat. Dit alles klinkt als zaken de we eerder in games zagen, maar de manier waarop Hellblade gepresenteerd wordt, is prijzenswaardig. Het gaat respectvol om met het zeer delicate onderwerp dat ze nemen en zij creëren er een wereld mee die ik niet snel zal vergeten.

Senua strijdt dus met haar mentale demonen, wat wordt uitgebeeld door middel van de combat-scènes. Die beginnen als één op één gevechten, maar al gauw heb je te maken met groepen van twee, drie vijanden tegelijkertijd. Ogend als schaduwdemonen en Noorse krijgers hebben alle vijanden duidelijke aanvalspatronen waar jij op moet anticiperen. Senua heeft een zware en een lichte aanval, kan aanvallen blokkeren en natuurlijk duiken om aan de kant te komen. Combat in Hellblade is prima, al had de pacing ervan beter gekund. Confrontaties liggen vrij ver uit elkaar, waarna je iedere keer een flink aantal waves van vijanden over je heen krijgt. Gedurende het gevecht vult haar focus-meter, waarmee je voor korte duur de tijd gigantisch kunt vertragen en veel schade kunt doen of juist die sterke vijand eruit kunt pikken en afmaken.

Deze focus is een belangrijk element in de game. Om door de prachtige wereld heen te komen, zullen vele puzzels opgelost moeten worden om verder te komen. Voornamelijk ben je op zoek naar rune-tekens om een bepaalde deur te openen, welke in de omgeving gevonden moeten worden. Dit wordt veelal een kwestie van perspectieven, waarbij vormen in de wereld het symbool vormen. De schaduw die een nieuw aangestoken vuurkorf werpt op een stuk steen of twee stukken hout die onder een bepaalde hoek precies dat ene teken maken. Door te focussen komt de vorm naar voren, al kwam het regelmatig voor dat ik nog aan het zoeken was terwijl de overijverige game de rune al aanwees voor me. Het geheel is best tof, maar deze puzzelelementen vervallen ook al gauw in herhaling.

Toch blijft het een mooie gelegenheid om te zien wat de PlayStation 4 Pro in 4K en op het scherm kan toveren - zelfs al zal de PC-versie deze pracht nog overtreffen. Daarbij vind je de verschillende zogenoemde lorestones die ieder een stuk van de verhalen uit de Noorse mythologie vertellen. Deze verhalen over Baldr, Odin en Thyrfing hebben vaak weerslag op het verhaal, de omgeving of de taak die Senua te wachten staat.

Met een uiteindelijke duur van tussen de zes en de acht uren ervoer ik Hellblade als lang genoeg. Het verhaal en de vertelling daarvan is een heftige ervaring en zeker niet één die je iedere gamer kunt aanraden. Herhaling in de combat en het verkennen van de wereld leidde er ook toe dat de game niet nog uren door had hoeven gaan. En zeker met de lagere initiële verkoopprijs van 29,99 euro terwijl de game de productiewaarden van een AAA-game telt, lijkt Ninja Theory een belangrijke slag te slaan in de manier hoe games ook kunnen worden gemaakt.